প্ৰিয়তমা তোমালৈ: কিছু অনুভৱ

Thursday, 7 September 2017

কিছু অনুভৱ

দুপৰীয়াবোৰত খহি পৰে বিষাদ গধুৰ তপত
নিশ্বাস। নিৰ্জনতাৰ কৰুণ বাঁহীৰ সুৰে
ক্রমে আঁতৰাই লৈ যায় মোৰপৰা মোক।
চকুপানীবোৰ গান হৈ ভাঁহি আহে
দুচকুয়ে। বাঁহীৰ সুৰবোৰ ক্রমে শিপাই
হিয়াৰ গভীৰৰপৰা গভীৰলৈ। বিষাদৰ
দাল-পাতবোৰ লহপহকৈ বাঢ়ি আহে
নীলাৰপৰা নীলা হৈ।
সময়ৰ কোনটো ফেৰেঙণিত ওলমি
থাকিলা তুমি? পুৱাবোৰ আহি গুচি
যায়, তুমি নাহা পুৱাটিৰ সৈতে
ৰ’দকাঁচলি হৈ। আবেলিটো আহি গুচি
যায় ভাগৰ মাৰিবলৈ গধূলিৰ বুকুত, তুমি
নাহা মোৰ ভগ্ন হৃদয়ৰ আধৰুৱা উশাহবোৰৰ
উমান লবলৈ। নিশাটো ধপলিয়াই আহে
জোনাকৰ সৈতে উমলিবলৈ, তুমি
নাহা মোৰ সেমেকা শেতেলীত বহি
মোক নিচুকাবলৈ।

No comments:

Post a Comment

প্ৰি়য়তমা তোমালৈ

☞☞☞ কঁপি কঁপি অহা কোলাহল হৃদয়ৰ দুখ বেদনাৰ শব্দবোৰত সৃষ্টি হোৱা অনুভৱৰ আবেগত মই এটি অন্ধকাৰ কোঠাত এখন উকা কাগজ আৰু এটি কলম লৈ বহিছো দু-এষাৰ লিখো বুলি ।
নাজানো জীৱনৰ শেষ কেতিয়া তথাপি সপোনৰ মাজত জীয়াই থকাৰ হেঁপাহ । কিন্তু যেতিয়া মনে সজা সপোনবোৰ ভাঙি যায় তেতিয়া ! তেতিয়া জীৱন হৈ পৰে এক অপাত্ৰক আৰু মৰণ হৈ পৰে শেষ পৰিণতি । কিন্তু কোনোৱে এইটো নিবিচাৰে । কিছুমান পৰিস্থিতিয়েহে বাধ্য কৰে । বৰ্তমান মইও এক অপাত্ৰক হৈ পৰিছো । মাথোঁ হৃদয়ত লিখা আছে দুখ বেদনাৰ হিয়াভৰা গান । কোৱা হয় যেতিয়া সপোনবোৰ ওচৰত থাকে তেতিয়া একো বুজিব নোৱাৰি বা উপলব্ধি কৰিব নোৱাৰি । কিন্তু যেতিয়া আতৰি যায় তেতিয়াহে উপলব্ধি কৰা হয় আৰু নিজৰ ভুল বুজি পোৱা যায় । কিন্তু হেৰুৱা সপোনবোৰতো আৰু ঘুৰাই পোৱা টান । এতিয়া মাথোঁ বিষাদৰ স্মৃতি আৰু চকুলোবোৰ একমাত্ৰ সংগী হৈ পৰিছে । আৰু আশা, আশা হৈয়ে ৰৈ আছে । জীৱন যাত্ৰাপথত আগুৱাই যাবলৈ সাহ নোহোৱা হৈ গৈছে । অসান্তিয়ে আৱৰি ধৰিছে, এনে লাগে যেন প্ৰকাণ্ড পাহাৰ এখন মূৰৰ ওপৰত জাপি দিছে, এনে ভাৱ হয় যেন মৰি যাওঁ কিন্তু মৰিবও তো নোৱাৰো । আৰু নতুনকৈ সপোন ৰচিবও নোৱাৰো, ভয় লাগে যদি ভঙা হৃদয়ত আকৌ সপোনবোৰ মৰহি যায়, কি থাকিব তেতিয়া হৃদয়ত জ্বলি পুৰি চাই হৈ যাব । সেয়েহে এটি আশা এবুকু মৰমৰ অপেক্ষাত আজি ৰৈ আছোঁ । হেৰুৱা সপোন কেতিয়াও দুনাই নাহে বুলি জানিও অপেক্ষাৰ বাটত ৰৈ থাকো কিজানিবা সপোনবোৰ আকৌ ঘুৰি আহে । । ।
✍✍✍ইলিয়াছ হাছান✍✍✍