তোমাৰ হাঁহিত উটি যাব বিচাৰো
প্ৰশান্ত সাগৰলৈ পাৰ কৰিব বিচাৰো
শীতৰ সেমেকা ভৰা নিশাবোৰ
তোমাৰ উমাল বুকুৰ মাজত
মই উন্মাদ হৈ পৰিছো
তোমাৰ কোমল বুকুৰ উমাল পৰশ পাবলৈ
বাৰে বাৰে প্ৰেমত পৰো
মই তোমাৰ নীলা চকুযুৰিলে
যেন সাগৰ মুকুতাহে
তোমাৰ মেঘালী চুলিৰ ভাজে ভাজে
আঙুলি বুলাই কব মন গৈছে
তুমি কেৱল মোৰ কেৱল মোৰ
তোমাৰ বুকুৰ উমে উমাল কৰি দিয়া মোৰ বুকুখন
আৰু মাতাল হৈ পৰো
তুমি হাঁহিলেই চৰাইবোৰে গুণগুণাই
তুমি কথা কলে ফুলবোৰে খিলখিলাই
তুমি আহিলেই ফাগুনো উন্মনা হয়
শীতৰ নাঙঠ গছেও বসন্তৰ আৱৰণ পিন্ধিব খোজে
কিমান যে মৰম ভালপোৱা থৈছো সাঁচি তোমালৈ
বিচাৰি চোৱাচোন এবাৰ আকুল হৈ
মোৰ বুকুত উমান পাবা মৰমৰ গভীৰতা
মাত্ৰ এবাৰ বুকুত বুকু থৈ চোৱা
হেজাৰটা ৰণুৱা ঘোঁৰাই কঢ়িয়াই অনা
মৰমৰ উমান পাবা । । । । ।
✍✍✍ইলিয়াছ হাছান✍✍✍
No comments:
Post a Comment