প্ৰিয়তমা তোমালৈ

☞☞☞ কঁপি কঁপি অহা কোলাহল হৃদয়ৰ দুখ বেদনাৰ শব্দবোৰত সৃষ্টি হোৱা অনুভৱৰ আবেগত মই এটি অন্ধকাৰ কোঠাত এখন উকা কাগজ আৰু এটি কলম লৈ বহিছো দু-এষাৰ লিখো বুলি । নাজানো জীৱনৰ শেষ কেতিয়া তথাপি সপোনৰ মাজত জীয়াই থকাৰ হেঁপাহ । হেৰুৱা সপোন কেতিয়াও দুনাই নাহে বুলি জানিও অপেক্ষাৰ বাটত ৰৈ থাকো কিজানিবা সপোনবোৰ আকৌ ঘুৰি আহে । । । ✍✍✍ইলিয়াছ হাছান✍✍✍

Thursday, 22 December 2016

তোমালৈ মনত পৰে

শুকুলা শৰতৰ বতৰত
এখনি ফৰকাল নীলা আকাশ
মাজে মাজে কপাহ কোমল
শুকুলা মেঘ ।
উশাহত শেৱালি ফুলৰ সুবাস
কহুঁৱা ফুলৰ মন প্ৰাণ
হৰি নিয়া নৈৰ্সগিক দৃশ্যত
তোমালৈ বৰকৈ মনত পৰে । । ।

Wednesday, 21 December 2016

সপোন(4)

মালা গোঠা চকুলোৰ মণিবোৰ
দেখোন
সৰি সৰি পৰিছে তোমাৰ কোলাত।
বৈ যোৱা আবেগৰ হুমুনিয়াহবোৰ
দেখোন
হাহি হাহি খেলিছে তোমাৰ ওঠত।
কি ৰঙ সানি জিলিকিছা তুমি
সপোনৰ দিকচৌ বাটত?
মিঠা আবেলিটোৱে গুণগুণাই যোৱা
তলসৰা শেৱালীৰ কোমল দলিচাৰ আৰত?
জানোচা সপোন আকিচা সোৱৰণিৰ
পাতত
নাজানো কিহৰ বাৰিষা মোৰ মনৰ
মাজত,
হাবিয়াস মাথো নিৰবে বোৱাৰ
সপোনৰ মালাগোঠা শেৱালী শীতল
বনত।

Thursday, 15 December 2016

মোৰ প্ৰেমৰ পৰশ

তোমাৰ হাঁহিত উটি যাব বিচাৰো
প্ৰশান্ত সাগৰলৈ পাৰ কৰিব বিচাৰো
শীতৰ সেমেকা ভৰা নিশাবোৰ
তোমাৰ উমাল বুকুৰ মাজত
মই উন্মাদ হৈ পৰিছো
তোমাৰ কোমল বুকুৰ উমাল পৰশ পাবলৈ
বাৰে বাৰে প্ৰেমত পৰো
মই তোমাৰ নীলা চকুযুৰিলে
যেন সাগৰ মুকুতাহে
তোমাৰ মেঘালী চুলিৰ ভাজে ভাজে
আঙুলি বুলাই কব মন গৈছে
তুমি কেৱল মোৰ কেৱল মোৰ
তোমাৰ বুকুৰ উমে উমাল কৰি দিয়া মোৰ বুকুখন
আৰু মাতাল হৈ পৰো
তুমি হাঁহিলেই চৰাইবোৰে গুণগুণাই
তুমি কথা কলে ফুলবোৰে খিলখিলাই
তুমি আহিলেই ফাগুনো উন্মনা হয়
শীতৰ নাঙঠ গছেও বসন্তৰ আৱৰণ পিন্ধিব খোজে
কিমান যে মৰম ভালপোৱা থৈছো সাঁচি তোমালৈ
বিচাৰি চোৱাচোন এবাৰ আকুল হৈ
মোৰ বুকুত উমান পাবা মৰমৰ গভীৰতা
মাত্ৰ এবাৰ বুকুত বুকু থৈ চোৱা
হেজাৰটা ৰণুৱা ঘোঁৰাই কঢ়িয়াই অনা
মৰমৰ উমান পাবা । । । । ।
✍✍✍ইলিয়াছ হাছান✍✍✍

প্ৰি়য়তমা তোমালৈ

☞☞☞ কঁপি কঁপি অহা কোলাহল হৃদয়ৰ দুখ বেদনাৰ শব্দবোৰত সৃষ্টি হোৱা অনুভৱৰ আবেগত মই এটি অন্ধকাৰ কোঠাত এখন উকা কাগজ আৰু এটি কলম লৈ বহিছো দু-এষাৰ লিখো বুলি ।
নাজানো জীৱনৰ শেষ কেতিয়া তথাপি সপোনৰ মাজত জীয়াই থকাৰ হেঁপাহ । কিন্তু যেতিয়া মনে সজা সপোনবোৰ ভাঙি যায় তেতিয়া ! তেতিয়া জীৱন হৈ পৰে এক অপাত্ৰক আৰু মৰণ হৈ পৰে শেষ পৰিণতি । কিন্তু কোনোৱে এইটো নিবিচাৰে । কিছুমান পৰিস্থিতিয়েহে বাধ্য কৰে । বৰ্তমান মইও এক অপাত্ৰক হৈ পৰিছো । মাথোঁ হৃদয়ত লিখা আছে দুখ বেদনাৰ হিয়াভৰা গান । কোৱা হয় যেতিয়া সপোনবোৰ ওচৰত থাকে তেতিয়া একো বুজিব নোৱাৰি বা উপলব্ধি কৰিব নোৱাৰি । কিন্তু যেতিয়া আতৰি যায় তেতিয়াহে উপলব্ধি কৰা হয় আৰু নিজৰ ভুল বুজি পোৱা যায় । কিন্তু হেৰুৱা সপোনবোৰতো আৰু ঘুৰাই পোৱা টান । এতিয়া মাথোঁ বিষাদৰ স্মৃতি আৰু চকুলোবোৰ একমাত্ৰ সংগী হৈ পৰিছে । আৰু আশা, আশা হৈয়ে ৰৈ আছে । জীৱন যাত্ৰাপথত আগুৱাই যাবলৈ সাহ নোহোৱা হৈ গৈছে । অসান্তিয়ে আৱৰি ধৰিছে, এনে লাগে যেন প্ৰকাণ্ড পাহাৰ এখন মূৰৰ ওপৰত জাপি দিছে, এনে ভাৱ হয় যেন মৰি যাওঁ কিন্তু মৰিবও তো নোৱাৰো । আৰু নতুনকৈ সপোন ৰচিবও নোৱাৰো, ভয় লাগে যদি ভঙা হৃদয়ত আকৌ সপোনবোৰ মৰহি যায়, কি থাকিব তেতিয়া হৃদয়ত জ্বলি পুৰি চাই হৈ যাব । সেয়েহে এটি আশা এবুকু মৰমৰ অপেক্ষাত আজি ৰৈ আছোঁ । হেৰুৱা সপোন কেতিয়াও দুনাই নাহে বুলি জানিও অপেক্ষাৰ বাটত ৰৈ থাকো কিজানিবা সপোনবোৰ আকৌ ঘুৰি আহে । । ।
✍✍✍ইলিয়াছ হাছান✍✍✍