প্ৰিয়তমা তোমালৈ: July 2018

Monday, 23 July 2018

কবিতাৰ ছন্দত এমুঠি অনুভৱ

নিজৰ হাতেৰেই গুঁঠি লোৱা
বকুলৰ মালাডাল বুকুত সাৱটি
আঁজুৰি লোৱা সপোনৰে উমলি
কুশলেই আছা ছাগে তুমি ৷

খিৰিকি খুলি দেখো মাথো
লিহিৰি আঙুলিৰ ফাঁকেৰে
ভাঁহি আহে অবুজ পোহৰৰ ৰেঙনি,
পুৱাৰ সুৰুজে বিলাই গ'ল
জীৱন জেউতিৰ সেই আশাৰ ৰেঙনি।

লাজে লাজে কৰি, কাষলৈ আহিলি
সুগন্ধি পৰশ দিলি, তোৰ সুৱাসে
মৰম কাঢ়ি নিলে, পাগলা কৰিলা আহি।

লাজৰে উৰণি টানি কিয় ল'লি
তোৰ যে মিচিকি হাঁহি
সেই,হাঁহিতেই মুকুতা সৰে
যেন সৰগৰ পৰী।

তোৰ হাঁহিতে জোনাকে হাঁহে
তৰালীয়ে চকু টিপ মাৰে
জোনাকী পৰুৱা জাকে
সোন জিলিকাই,,
মৰমৰ ভাষাৰে মাতে।।।

প্ৰি়য়তমা তোমালৈ

☞☞☞ কঁপি কঁপি অহা কোলাহল হৃদয়ৰ দুখ বেদনাৰ শব্দবোৰত সৃষ্টি হোৱা অনুভৱৰ আবেগত মই এটি অন্ধকাৰ কোঠাত এখন উকা কাগজ আৰু এটি কলম লৈ বহিছো দু-এষাৰ লিখো বুলি ।
নাজানো জীৱনৰ শেষ কেতিয়া তথাপি সপোনৰ মাজত জীয়াই থকাৰ হেঁপাহ । কিন্তু যেতিয়া মনে সজা সপোনবোৰ ভাঙি যায় তেতিয়া ! তেতিয়া জীৱন হৈ পৰে এক অপাত্ৰক আৰু মৰণ হৈ পৰে শেষ পৰিণতি । কিন্তু কোনোৱে এইটো নিবিচাৰে । কিছুমান পৰিস্থিতিয়েহে বাধ্য কৰে । বৰ্তমান মইও এক অপাত্ৰক হৈ পৰিছো । মাথোঁ হৃদয়ত লিখা আছে দুখ বেদনাৰ হিয়াভৰা গান । কোৱা হয় যেতিয়া সপোনবোৰ ওচৰত থাকে তেতিয়া একো বুজিব নোৱাৰি বা উপলব্ধি কৰিব নোৱাৰি । কিন্তু যেতিয়া আতৰি যায় তেতিয়াহে উপলব্ধি কৰা হয় আৰু নিজৰ ভুল বুজি পোৱা যায় । কিন্তু হেৰুৱা সপোনবোৰতো আৰু ঘুৰাই পোৱা টান । এতিয়া মাথোঁ বিষাদৰ স্মৃতি আৰু চকুলোবোৰ একমাত্ৰ সংগী হৈ পৰিছে । আৰু আশা, আশা হৈয়ে ৰৈ আছে । জীৱন যাত্ৰাপথত আগুৱাই যাবলৈ সাহ নোহোৱা হৈ গৈছে । অসান্তিয়ে আৱৰি ধৰিছে, এনে লাগে যেন প্ৰকাণ্ড পাহাৰ এখন মূৰৰ ওপৰত জাপি দিছে, এনে ভাৱ হয় যেন মৰি যাওঁ কিন্তু মৰিবও তো নোৱাৰো । আৰু নতুনকৈ সপোন ৰচিবও নোৱাৰো, ভয় লাগে যদি ভঙা হৃদয়ত আকৌ সপোনবোৰ মৰহি যায়, কি থাকিব তেতিয়া হৃদয়ত জ্বলি পুৰি চাই হৈ যাব । সেয়েহে এটি আশা এবুকু মৰমৰ অপেক্ষাত আজি ৰৈ আছোঁ । হেৰুৱা সপোন কেতিয়াও দুনাই নাহে বুলি জানিও অপেক্ষাৰ বাটত ৰৈ থাকো কিজানিবা সপোনবোৰ আকৌ ঘুৰি আহে । । ।
✍✍✍ইলিয়াছ হাছান✍✍✍